მე და ხატვა

ხატვა, დაახლოებით, 3 წლიდან დავიწყე. ჩემს პირველ ნახატს, რომელსაც რაღაცას მაინც მიამგვანებდით, "მელია" უწოდეს. შემდეგ იყო სკოლა, გალერეები რვეულების უკანა მხრიდან, 1 წელი სამხატვრო სკოლაში. მე-5 კლასში გადამიწყვიტეს, რომ ხატვას არ გავაგრძელებდი, რადგანცაც არ უნდოდატ, პროფესიად მხატვრობა მქონოდა.

ამის შემდეგ სკოლისთვის ვხატავდი. ზოგჯერ, მასწავლებლებზე გაბრაზებული, მათს კარიკატურებსაც ვჩხაპნიდი და ჩანთაში ვმალავდი. ერთ-ერთი ასეთი შემთხვევა ჩემთვის საბედისწეროდ დასრულდა: მასწაველბელმა კარიკატურა მიპოვა და იმას მიუტანა, ვისაც ყველაზე ძალიან ჰგავდა. ეს კი ჩემი დამრიგებელი აღმოჩნდა...

აბსტრაქტული სტილით ხატვა მე-8 კლასიდან დავიწყე. ჩემს ინგლისურის მასწავლებელს დავუნახე, როგორ ხატავდა გაშლილ ვარდს და მასში სახეებს, თვალებს, სხვადასხვა ფერებს. ამან ისე გამიტაცა, რომ ერთხელაც მეც მოვსინჯე, მეორედაც, მესამედაც. შემდეგ კი პატარა ბლოკნოტი ვიყიდე, რომლის კუთხეებშიც პატარ-პატარა ნახატებს ვსვამდი, თანაც ისე, რომ, ერთი შეხედვით, დაბეჭდილი გეგონებოდათ.

ასე გადიოდა დრო... და მეც მივეჩვიე, ცოტა სხვანაირად აღმექვა საგნები და ახლებურად გამომესახა ისინი. შეიძლება, ეს ბავშვობაში გულში ჩარჩენილი ხატვის არასრული სწავლით მიღებული დანაკლისის ანაზღაურება იყო. ზუსტად არ ვიცი. ბლოკნოტიდან თაბახის ფურცლებზე გადავედი, კომპოზიციები გავართულე. მიხაროდა, სხვები დიდხანს რომ აშტერდებოდნენ ჩემს ნახატებს. ჩვეულებრივ, ამას ადრე ვერ ვახერხებდი, რადგან მე მაკლდა ხატვის ტექნიკა. ტორემ იდეასა და შთაგონებასთან პრობლემა არასდორს მქონია.
ახლა, უნივერსიტეტის გამო, რეგულარულად აღარ ვხატავ, მაგრამ ყოველთვის ვცდილობ, დაწყებული ბოლომდე მივიყვანო. უკვე მე-5 თვეა, ერთი აკვიატებული იდეის ფურცელზე გადმოტანას ვცდილობ და, იმედია, მალე მოვრცჰები ამასაც. იმაშიც დარწმუნებული ვარ, რომ ბევრს გავაოცებ.

ახსნა-განმარტებას არ დავურთავ. ვინც რას დაინახავს, ის იქნება ჭეშმარიტება:

La Traviata
Lacrimosa
Casta Diva
სისხლიანი ცრემლები... და წლები